The Five Point Someone...

විශ්වවිද්‍යාලයෙන් සමුඅරන් අදට මාස 5 කටත් වඩා වැඩියි. එත් තාමත් අපි ඒ සුවදට ආදරෙයි. ඒ මතකයට ලෝබයි.ජිවිතේ සුන්දරම කාලයක් , සුන්දරම තැනක. ජිවිතේ ගොඩාක් දේවල් විදපු , විදවපු අවුරුදු 4 ක්.

අද වෙද්දී එක එක්කෙනා එක එක තැන් වල. එකිනෙකාට ආවේනික වෙච්චි ජීවිතවල.සමහර විට මුණගැහෙන්න පවා වෙලාවක් නැති වෙන තරමටම busy වෙලා.

කවදාවත් හිතුවේ නැති , කවදාවත් බලාපොරොත්තුවක් වත් තිබුනේ නැති Engineering වගේ දෙයක් කරයි කියලා කවුද හිතුවේ. අපේ ජිවිත ඒ වගේ තමයි අපි සමහරක් විට හිතන දේවල් නෙවෙයි වෙන්නේ. එත් ඒ ජීවිතේදී හම්බුන යාලුවෝ , ඒ මතකයන් එක්ක මුලු ජිවිත කාලෙම ඉන්න පුළුවන්.

හැමදාමත් වගේ මගේ සටහන් වල පිළිවෙලක් නෑ. සමහරක් විට සම්බන්දයක් නෑ. ඒ මගේ හැටි. සමහරක් විට අපි ගොඩක් දෙනෙක් ගේ ජිවිත වගේ.

3 idots චිත්‍රපටිය බලලා තිබ්බට එකේ පොත කියවලා තිබුනේ නෑ නේ. කොහොම හරි ඊයේ තමයි එකේ පොත කියවලා ඉවර කරන්න හම්බුනේ. “චේතන් බගට් “  අති විශිෂ්ටම කෘතිය ඒක කියලා හැදින්නුවත් එකේ වැරද්දක් නම් ම්ම් දකින්නේ නෑ. සමහරක් විට අපිත් ඉංජිනේරු විද්‍යාවම ඉගෙන ගත්තු නිසාද මන්දා ඒක ගොඩක් සංවේදී තැනක අපිව නතරකරනවා. පොතේ තිබ්බ කරුණු වලින් මගේ හිත් ගත්ත වචන ටිකක් තමයි අද මනස්ගාත වලින් ලියවෙන්නේ .

 

GPA වලින් කිසිම කෙනෙක්ව මනින්න බෑ කියන යථාර්තය නැවත නැවත ඒ හරහා සමාජයට කියලා දෙනවා. එකිනෙකාට තියෙන්නේ එක එක හීන , ඒ හීනත් එක්ක තමයි එයාගේ අනාගතේ රැදිලා තියෙන්නේ , නැතුව ලකුණු මතම නෙවෙයි.

හැමතිස්සෙම තමන් ගැන විශ්වාසය තියන්න ( අපිට viva වලදී උගන්නන්න ඕනා කට පාඩම් කරලා දේවල් කියනවා වෙනුවට ආත්ම විශ්වාසයෙන් බොරුවක් හරි කියන හැටි). විශ්ව විද්‍යාල system එකේදී හුගක් දුරට වෙන්නේ ළමයාගේ විශ්වාසය 0 ටම ඇදලා දාන එක. තමන් ගැන ආත්ම විශ්වාසයක් නැති තැනක කිසිම දෙයක් කරන්න අමාරුයි .

ජිවිතේ කවදාවත් ඉගෙන ගන්න කාලේදී ලකුණු වලට හරි , grade වලට හරි , රස්සාවක් කරන කාලෙකදී උසස්වීම් වලට හරි තමන්ව මෙහෙයවන්න දෙන්න එපා.ඊට වඩා දේවල් ජිවිතේ තියෙනවා. තමන්ගේ පවුල ... යාලුවෝ .. පුද්ගලික අරමුණු .. ආශාවල් ...

 
ජිවිතේ ජිවත් කරවන්න ;-)