හීන 80 ක් මැද .... ( සමුගන්නට අවසරයි )

සරසවිය කියන්නේ ඇත්තටම වෙනම ලෝකයක් . අසීමිත නිදහසක් එක්ක හිතේ ලොකු වගකීමක්. එත් ඒ අසීමිත නිදහස දැන් ඉවරයි. දැන් ඉස්සරහට එන්නේ වගකීම. හිතට හරි දුකක් දැනෙනවා. ඒ යාලුවෝ , ඒ පරිසරය , ඒ අත්දැකීම් ආයෙත් කවදාවත් අපිට හම්බවෙයි ද නැද්ද කියන්න දන්නේ නෑ.

කාලය හරි ඉක්මනට ගෙවිලා ගිහින්. අවුරුදු 4ක සරසවි ජීවිතය ඉවරයි. විහිලු කරපු , කතා කරපු යාලුවෝ facebook එකෙන් විතරක් හම්බෙන යුගයක් තමයි ඉස්සරහට එන්නේ. හරිම පාළුවක් , හිතට මාරම දුකක් දැනෙන්නේ .

සරසවිය කියන්නේ ජිවිතේ කියන කුලකයට අංගසම වෙච්චි පුංචි කුලකයක් කියලයි වෙලාවකට හිතෙන්නේ. ජීවිතය කියන කුලකයට සරසවියෙන් ලැබුණු දායාද අමතක කරන්න නම් බෑ.

විශ්ව විද්‍යාල ජීවිතය ගත්තත් B3 එකේ ඉදන් chemical එක දක්වාම සොදුරු මතකයක්. අවුරුදු තුනකටත් වඩා ඉදපු chemical එක , ඒ මැද මිදුල , ඒ ගුරුවරු අපි නැතුවමත් මල්ලිලා නංගිලා එක්ක ඉස්සරහට යාවි. ඒ මැද මිදුලේ තිබුණ අඹ ගහ අපි නැති උනත් මල්ලිලා නංගිලාට රස අඹ දායාද කරයි. හැබැයි අපි නැති අඩුව ඒ හැමදේටම දැනෙයි. ඒ තරමටම අපි බැදිලා හිටියේ.

යාළුවෙලා , තරහ වෙලා , වලි දාගෙන, රණ්ඩු වෙලා හිටපු අපි එක එක්කෙනා තම තමන්ගේ ඉලක්ක වලට යාවි , සිහින වලට යාවි. අපි 80 දෙනාගේ පාරවල් 80 සමාන්තර පාරවල් 80 ක් නම් නෙවෙයි. ඉතින් අපි විටක මුණගැසෙයි , ඒ වගේම විටෙක වෙන් වෙලා යයි.

හිතුනු හිතුනු වෙලාවට cricket ගහන්න සෙට් උන උඹල වගේ හොද යාලුවෝ ටිකක් ආයෙත් හම්බ නොවේවි. 

දෙයක් දන්නේ නැති උනාම තේරෙන්න කියලා දීපු උබල වගේ බොක්කේ යාලුවෝ ආයෙත් මුණ නොගැසේවි. 

group project , assignment බරවල් කරට අරන් වචනයකින් වත් නොබැන්න ඔයාල වගේ යාලුවෝ ආයෙත් කවදාවත්ම මුණ ගැහෙන එකක් නෑ . 

ජිවිතේ ප්‍රශ්න ආපු වෙලාවට සහෝදරයෙක් වගේ ආදරෙන් ජිවිතේ කියලා දීපු ඔයා වගේ අය ආයෙත් මුණ නොගැසේවි. 

ඕනෑම අභියෝගයක් , event එකක් කරන්න සෙට් උන උඹලා වගේ සෙට් එකක් ආයේ මුණ නොගැසේවි.

බැනගෙන , රණ්ඩු කරන් එත් ආයෙමත් මුණ බලන් කතා කරන්න පුළුවන් සෙට් එකක් ආයෙත් හම්බ නොවේවි. අන්තිමටම උඹලා වගේ හිත හොද යාලුවෝ ටිකක් ජීවිතේටම නොලැබේවි.

දැන හෝ නොදැන බැන්න නම් , කෑ ගැහුවනම් , හිත් රිදෙව්වානම් ඒ හැමදේටම සමාවෙයන්. ආදරෙයි